İnsanlık dünyanın ilk gününden bu yana iyi ile kötünün mücadelesini vererek gelmiştir.

Anne ve babaların en büyük sevinç ve hüznü yetiştikleri yavrularından görmüşlerdir.

Çocuksuz bir ev bir toprak gibidir. Dünya’ya gelen her çocuk geldiği ailenin mutluluk katsayılarını artırmış, ailelerin yüzlerinde güller açmıştır.

Gel zaman git zaman bu masum yavrular iyi yetiştirilmezse her biri bir canavar, psikopat ve en adi yaratık olur. Dünyayı hem kendine hem de çevresine dar eder. Umutlar yerine yeis ve karamsarlığa bırakır.

Anne ve babalar, dünyanın en kolay kandırılan varlıklarıdır. Anne ve babasını ikna edemeyen çocuk yoktur. Kızlar babalarını, erkeklerde annelerini iki damla gözyaşı ile yola getirirler. Olmazları oldururlar, hak etmedikleri her şeyi yaptırırlar.

Bizi biz yapan değerler bu toplumun mayasıdır. Onlardan uzaklaşmadan modern çağın getirdiği pedagojik ve kültürel değerler de hayatın içine tanıtılmalıdır

Biz bu toplumun aksaklarından bahsediyorsak önce kendi evimizden başlamalıyız. Hatalarımızı düzelten kuralları tavizsiz uygulamalıyız.

Ödül ve başarı metotlarını kendimizden başlayarak her kademede uygulamalıyız.

Bu kararlı tutum çocuklarında prensipli ve disiplinli olmasını sağlayacaktır.

O zaman ne mi yapmalıyız?

Çocuklarımızın bize emanet oldukları unutulmamalıdır.

Onlara bırakılacak en güzel mirasın eğitim olduğu akıldan çıkartılmamalıdır.

Eğitim ve öğretim hayatında kaliteli olmaları için gerekli hassasiyeti göstermeli…

Doğdukları gündeki sevgi ve masumiyetlerinin ömür boyu korunması için onların ahlaktan erdemli ve dini değerlerle mücehhez yetiştirmeliyiz.

İnsani yönü ağır basan, fani işlerin peşinde gitmeyen bir nesil bırakmaya çalışmalıyız.

Güzel ahlaktan daha güzel bir miras var mı?

Onlara bugün ne verirsek yarın kaşığımızda onu görürüz.

Çocuklarımızın ders başarılarına göre sevgi yapılmamalıdır.

Kıstas insani değerler olmalıdır.

Emanetlerimize yeterince eğilirsek onlar topluma pozitif enerji verirler.

Bizden sonra bizlerin kulakları güzel çınlayacaksa bu ancak bizden sonra gelecek nesil ile mümkündür.

Anne baba sadece fiziksel ihtiyaçlarını gidermekle görevini yapmış olmamaktadır.

Manevi yönünü gerekli gıdalarla doldurmazsak tek kanatlı kuş gibi olur.

Çocuk sendeler, engelleri aşamaz, yollarda telef olur, problemi çözemez ve problem kendisi olur.

Her ebeveyn yetiştirdiği yavruları topluma faydalı işler yaparsa, o toplumdan dua alır, yüzü güler, ömrü uzar…

Anne babalar, çocuklarını dört başı mamur yetiştirmelidir. Bütün bilgi ve tecrübesini onlara aktarmalı ki bir ömrünün tecrübesi heba olmasın.

Hayattaki en büyük dayanak anne babalardır. Onlar çoğunlukla yaşarken kıymetinin farkına varılmaz. Onlar uçup gidince farkı hissedilir, yeri doldurulamazlar.

O anne baba ki, çocuğa güzel örnek olmuşsa iki dünyada da mesut ve bahtiyar olur.