İLİMİZDE  KÜLTÜRÜN  DÜNÜ  ve   BUGÜNÜ

 İLİMİZDE  KÜLTÜRÜN  DÜNÜ  ve   BUGÜNÜ

Yıl   1969   benim  ilçemde   lise  olmadığı  için  rahmetli  babam  beni   liseye  kayıt ettirmek  için  GİRESUN’A    getirdi  ve  şimdiki  meydanda  dolmuştan  indik.   Kahvede  çay içtik  ve  dinlendik.  O günkü  şartlarda  yollar  bozuk  ve  yorucuydu.   Babam  kalk  seni  gezdireyim  dedi.   Birlikte  dik  bir  yokuşa  doğru  çıkmaya  başladık,  çevresi   ahşap  ve  tahta  binalarla  çevrili  salaş  bir  caddede  yürüyorduk.  Belli  bir  zaman  sonra   yeni  yapılan  beton  bir binaya  rastladım  hemde  caddeden  yaklaşık  dört  metre  geriye  çekilmişti,  bende  bir  farklılık  yarattı.    O  zamanın  eğlence  sektörü  yazlık,  kışlık  sinemelar,    parklarda,     restaurantlarda   akşamları  müzik  programları  ve   Taşbaşı’nda  pavyon  vardı.

Düşündüm  şehrin  planlı  olması  için;   neler  yapılır  diye,   tabi ki    belediye  başkanlarına,  encümen  üyelerine  ve  İmar  müdürüne  çok  görev  düşüyor.   Gazi  Caddesi’nde  imar  izni  verilirken  sağlı  ve  sollu  binaların   geri  çekilmesi  sağlansa,     iki  şeritli  yol  olur   diye  o  gün    düşündüm.   Sayın  okuyucularım  bahse  konu  cadde  şimdiki  GAZİ CADDESİ    ben  o  günkü  caddenin  değerini    yıllar  önce  anladım.  Şehrimizin  geleceğine  yatırım  yapmadılar    kültürümüzü  yok  ettiler.   Hem  kültürden  olduk   hem de   planlamadan  yoksun  şehirle  yaşamaya  mahkum  edildik.   Eğer  bugünkü  PTT   binasının  hizasına  kadar  ruhsat  verdikleri  binaları   arkaya  çektirseydiler  çift  şeritli  yol  kendiliğinden  yapılmış  olurdu.   Gazi Caddesi’nde  1992 -1993  yıllarında  hazinenin   ait  olan  binayı  Kültür  ve  Turizm  Bakanlığı’na  tahsis  edildi    ve  tadilatı  aslına  uygun  yaptırıp  şehrimize  Giresun  evi  mirası   kazandırdık.  Yaklaşık  10  yıl  müdürlük  olarak  hizmet  verdi  şimdiyse  İlahiyet  Fakültesi  olarak  kullanılıyor.   Bir  özlü  söz   GAZİ  MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’e   akşam  bir toplantıda  sormuşlar  paşam  KIZILAY  yolunun  genişliği   ne kadar  olsun  diye   yetmiş  beş  metre  olsun   demiş,  soran   o  teknik  heyet  şaşırmış  ve  bu kadar  geniş  yol  ne olur  diye  sabahı  beklemişler.  Sabahleyin  tekrar  sormuşlar  ‘ben  az  söyledim  yüz metre  olsun’  demiş,  kıssadan  hisse çıkarmak  denilir  ama  beceremedik.  Hem  kültür  varlıklarımız  gitti  hem de  caddemiz.   ORDU  ve  TRABZON  komşu  şehirler   bizim  ilimize  hem  eğlence  için  hem de  alışveriş  yapmak  için  gelirlerdi.  Giresun  kültürü  ve  sosyal  yapı  olarak  gelişmişti.     Özel  sektöre  ait  fındık  fabrikaları,  kağıt  fabrikası,  Fiskobirlik   ve    sunta  fabrikası   şehrin  atar  damarları  olarak  kabul  ediliyordu.   Bu  değerleri  korumak  nasip  olmadı.    Şimdi  biz  komşu  TRABZON  ve  ORDU    illerinin  gelişmesine    imreniyoruz.    Gezmek  ve  eğlenmek  için,  biz  komşu  illere  gidiyoruz.       Yaz  akşamları   parkta  oturup  Türk  Sanat  Müziği  dinlemek  veya  yazlık  sinemada  film  seyretmek  o   yıllarda  ayrıcalıktı.  Zamanla  Kazancılar  Çarşısı’ndan  aşağıya  inerdim  bakır  kazan  döven  ustaların  çekiç  sesi  bana   müzik gibi  gelirdi.   Kaleyi  ve  Zeytinlik  Mahallesi’ni  bunlara  dahil  etmiyorum.   Çınarlar  ve  Sokakbaşı   şehrin  en  hareketli  bölgesiydi.   Bugün  kıyasladığımız  zaman  yukardaki  kısımların  tamamen  tersini  görüyoruz.   Gençlik  artık  kafe,  internet,  kütüphane  ve   10’a  yakın  sinema  salonunda  boş  zamanlarını   değerlendirmeyi   uygun  görüyorlar.  Eski  samimi  dostluğu  artık  bulmak pek  mümkün  değil  karşılıklı  menfaatler  üzerine  kurulu   arkadaşlık  ve  dostluk  var.

Karşılaştırmalardan  özellikle  şu  neticeye  varmak  bence  doğru   tespit  olur.   Hızla  gelişen  teknoloji   genç  kuşakları  çeşitli  yönlere  yönlendiriyor.  Burada  eğitimin   kültür  ve  iletişimin   önemi  ön plana  çıkıyor.   Eğitimsiz  bir  toplum  başka  güçler  tarafından   her zaman  kullanılmaya  uygundur.  Bizim  ülkemizde  ismi  Milli  ama kendisi  anonim  olan   bir  eğitim  sistemi  vardır.   Her  bakan  bey  kendisine  göre  düzenleme  yapar   ve  önceki  kuşakla  sonraki  kuşak  anlaşmakta  zorlanır.     Kültürümüz  böylece  erezyona  uğrayıp  gider.   Süperler  o yüzden  bizi  çok  severler  hep  istediklerini  yapmamızı  sağlarlar.   Kültür   ve  eğitimden    yoksun  toplumlar,    her zaman  sanayiyi  ve  teknolojiyi  geriden  takip  etmeye  mahkum  toplumdur.

 

 

Sosyal Medyada Paylaşın:

Düşüncelerinizi bizimle paylaşırmısınız ?