Merhaba Sevgili Okurlar
Günün şarkısı “ neler oluyor hayatta birde şu rüya gerçek olsa”
Herkesin hayalleri olduğu gibi görmek istediği güzel ve hatta görüp de unutmak istemediği güzel rüyaları vardır.
Gülbahar anne diyorum çünkü gerçekten anne sözcüğü bir kadına bu kadar güzel yakışır.
Kimdi Gülbahar anne;
Kendisini GİFOD Fotoğraf derneğinde tanıdım. Hoş bir arkadaş. Çalıştığı engelli bakım evindeki kızlarından bahsederken gözleri çakmak çakmak olan bir “anne”
1976 yılında Bulancak İlçemizde dünyaya merhaba der.
Her genç kız gibi o’da evlenir .İki erkek evlada sahiptir.Çocuklarının büyüme aşamasında eşi ile arasında çıkan anlaşmazlıklar nedeni ile ayrılır.
Sorumlulukları ağır olan Gülbahar annenin iş hayatı serüveni böyle başlar.
Kimseye yük olmadan ayakta kalıp çocukları ile yaşam mücadelesine başlar.
İlk iş deneyimini Sosyal Yardımlaşma Vakfın “güzel evim projesidir .”
Bu projenin amacı ihtiyaç sahibi yaşlı ve engelli bakıma ihtiyaç sahiplerinin evlerine giderek günlük rutin işlerini yapmakla geçer. İşini severek yapar. İki bucuk yıl sürer. Ardından Özel bir bakım evi derken kendi deyimi ile ,
Evlerine gittiğim engelli bakıma muhtaç insanların duası ile “ Devlet Kurumuna Yerleştim.”
Yaptığı işlerden şikayet etmeden hem evde ki iki evladına sarılan hem de ayakta dik durabilmek için gecesini gündüzüne katık eden bir anne.
Yaşadıklarını anlatırken “şükür etmek” bu kadar güzel mi yakışır bir insana.
Beş yıldır ve halen görevine devam eden Gülbahar Devlet Kurumu olan “Engelsiz Yaşam Merkezinde” görevine devam eder.
Hobi olarak fotoğrafa merak saran Gülbahar anne Ordu KUDOF ve GİFOD derneklerinin üyesidir. Fotoğraf derneklerinin guruplar halinde hazırladıkları fotoğraf sunumlarında bir proje geliştirmek ister.Aynı zamanda çalıştığı kurumun müdür yardımcısı Erdem AKSU’ da fotoğraf tutkunudur.
Kurumda bulunan zihinsel engelli kızlarımıza özel günlerde çektikleri fotoğrafların onların geçmişini unutturup bugününe yarar sağlamak adına albümler hazırlarlar.Kızlar üzerinde görülen değişiklik sonrası Erdem AKSU kuruma baskı makine sı alınmasını sağlar. Ardından zihinsel engelli diye adlandırdığımız kızlar ile fotoğraf serüveni başlar.
Kısa bir sürede fotoğraf çekmeyi idrak eden kızlarımızın kadrajları birbirinden muhteşem kareler ile sahnededir artık.
İlk fotoğraf sunumlarını Giresun Gifod derneğinde gösterime sunduklarında onlarda buradaydılar.
Özel bir davete gelir gibi süslenen kızlarımız ,yüzlerine bakmaya kıyamadıklarımızın harika kareler sonrasında ki sözleri hala ciğerimin bir köşesinde.
Devletimizin verdiği önem kadar ailelerde engelli gördükleri çocuklarına önem verselerdi engel diye bir şey kalmazdı diyorum.
İsimleri hiç önemli değil. O engel görülen beyinlerinden kopan fırtınalar bir yana altın gibi kalpleri var.
Sunum sonrası içlerinden biri şöyle demişti;
“Gülbahar anne ve Kurum bize inanmasaydı biz bunların hiç birini başaramazdık.”
Gülbahar anne Kurumun desteği ile kızlar ile sahada çektikleri fotoğrafları sergiye dönüştürmek isterler.
Çünkü kızların fotoğraf çekerken bambaşka bir dünyada olduğunu keşif eder. Artık ok yaydan çıkmıştır. Çekilen fotoğrafların amacına ulaşması ve kızlarının daha da mutlu olmasını isteyen Gülbahar anne Ordu Büyük Şehir Belediyesi yetkililerinin kapısını çalar ve Belediye Başkanının verdiği yetki ile ortaya hafızalardan silinmeyecek bir fotoğraf ,resim ve folklor gösterisi güne damgasını vurur.
25 Nisan 2019 ‘da Ordu Devlet Tiyatrosunda unutulmaz bir gün yaşanır.
O’ gün bende oradaydım .
Emeği geçen ve katılım sağlayan Büyük Şehir Belediye Başkanına ,etkinliğe katılan Kurum amirlerine ,sporda Dünya ve Avrupa şampiyonlarında derece alan sporcularımıza .etkinliği düzenleyen fotoğraf ve folklor gösterimi ile “ENGELSİZ YAŞAM MERKEZİ” Kurum amirleri ve kızların tabiri ile Gülbahar, Aysun, Kübra annelerine ,erkekler gurubunda resim ve folklor gösterimi ile katılan Özel Miray Bakımevi,Özel Karadeniz Bakım evi yetkili ve eğitimcilerine teşekkürü borç bilirim.
Engel kişide değildir. Kişinin önüne çekilen setlerdedir.
Ve bir kez daha gördüm ki !
Önem verildiğinde aşılamayacak hiçbir engel yoktur.
“Yaşam bize verilen en güzel ödüldür. Hepimiz birer engelli adayıyız. Ne zaman ne olacağı bilinmez. Bilinen tek gerçek aldığımız nefesin ve bizi taşıyan bedenin değerini bilmektir.”
Bu tür projeler arttıkça değer kazanır.
Yolu sevgiden geçen tüm güzel insanlara selam olsun .