KANAMASIN ANA’LARIN YÜREĞİ

Bugün sanki canımdan bir şeyler sökülüp giderken var gücümle “YETER” artık diye bağırasım var.

Öyle bağırmak istiyorum ki, “YETER, YETER artık son olsun” diye…

Bu nasıl bir süreçtir ki, bölge de yaşayan insanlar da artık isyan da. Yıkılan evler, yok olan yaşamlar, sanki bir film senaryosu gibi. Yıllardır yazdığım her yazımda sevgi ve kadın temasını işlerken son zamanlarda ruhuma yerleşen öfkeden korkar hale geldim. Bilirim ki, öfke, kin ve nefret duygusu insanın kalbini öldürür. Yaşamak için en gerekli organ olan kalbimi öldürmekten korkuyorum. Ben bu yazıyı yazarken, sizler büyük bir kalabalık ile hain pusuda şahadet şerbeti içen BURAK CANTÜRK’ü Hakk yoluna yolcu ediyorsunuz.

Burak; henüz daha hayatının baharında hayallerine, sevdiklerine, sevdiceğine veda edip bulutların üstünde sizleri izlerken; belki de; “Ağlamayın, bugün benim düğün günüm” diye haykırıyordur. Ben Şehit Burak’ı sevgi fışkıran gülen gözleri ile hatırlayacağım. Sen hep güzel gül “Çocuk.”

Bazen sözün bittiği yerde yazılar kesik kesik sıralanır kendince… Hakk yolunda, yolun açık olsun. Rabbim anasının, babasının ve dünyalar güzeli kız kardeşinin yüreğine sabır versin.

Ben senin gülüşüne kurban olurum.

Babası candan akrabam,

Annesi mesai arkadaşım,

Sabah ablam mesaj yazmış:

“Uyandın mı?”

Gördüğüm de güldüm.

“Temelin fıkrası gibi” dedim.

Sonra aradım ablamı;

“Hayırdır Ablacığım, fıkra gibisin…”

Ses; titrek ve tuhaf…

“Ablam ne oldu?

“Bizim Ali’nin oğlu var ya…