Bir ilişkide tartışmalar çoğunlukla birbirini dinlememekten çıkar.
Birbirimizi dinlediğimizi söylüyoruz. Aslında dinliyoruz da… Fakat biz birbirimizi anlamak için değil, birbirimize cevap vermek ve kendimizi savunmak için dinliyoruz. Böyle olunca empati de kuramıyoruz.
Hâlbuki iletişimin en önemli unsuru dinlemek ve empati kurmaktır. Dinleme ve empati yoluyla insanlar birbirlerini anlamaya ve sorunlarını çözmeye çalışırlar.
Peki, biz birbirimizi anlamak için değil de cevap vermek için dinlediğimizde iletişim nasıl tezahür eder?
Bu durumda sabırsız davranarak konuşma sıranın bize gelmesini bekleriz. Bu bekleme esnasında karşı tarafın söylediklerine değil, kendi söyleyeceklerimize odaklanırız. Sıra bize geldiğinde karşı tarafın konuşmasına fırsat vermeyiz.
Durum böyle olunca karşı taraf da kendini anlatabilmek için dinleme mekanizmasını duraklatıp devamlı konuşmaya başlar.
Her iki taraf da dinleme mekanizmasını kapattığından dinleme ve empati denilen kavram devreden çıkar ve bir süre sonra tartışmalar başlar.
Biz birbirimizi anlamak için dinlemediğimizde iletişim eksikliği yaşıyoruz ve karşılıklı seslerimiz yükseliyor. İnsan bağırmaya başladığında kalp gözü kapanır ve bilinçsizce sözler söyleyebilir ya da bilinçsizce bir harekette bulunabilir. Bu da nihayetinde kalplerin birbirinden uzaklaşmasına neden olur ve çiftlerin arasına mesafe girmeye başlar. Mesafe girmeye başladığında ise eğer önü kesilmezse, iletişim kopukluğu artık devamlı hale gelir. Bunun sonu da boşanmaya kadar gidebilir.