Merhaba sevgili dostlar,

Merhaba değerli canlar,

Ne kadar ilgi alanınıza girer?

Ne kadar ilgi alanınızın dışında kalır onu bilemem ama…

İlgi alanınızda olsa da, olmasa da…

Bu ‘sohbet yazımız’ okunsa da, okunmasa da…

Bugün sizlerle üniversiteli öğrencilerin, üniversitede okurken, Kredi Yurtlar Kurumundan (KYK) aldıkları ‘kredileri’ geri ödemekte zorluk çektikleri üzerine sohbet etmek istiyorum…

Efendim;

Sizin, bizim veya herhangi bir arkadaşımızın oğlu veya kızı üniversitede okurken ‘öğrenci kredi’ almadan bitirmiş olabilir…

Hatta, üniversiteye gitmeyen çocuğumuz, kardeşimiz veya bir yakınımız da olmayabilir…

Vesaire, vesaire…

Konuya nereden ve hangi pencereden bakarsanız bakın;

Sonuçta onlar bizim çocuklarımız…

Onlar; başarılarıyla ve başarısızlıklarıyla bizim ortak değerlerimiz.

İster;

Toros dağlarının bir köyünde, isterse Menteşe dağlarında yaşasın.

İster;

Cudi dağlarının mezrasında yaşasın, isterse Ağrı dağlarına yaslanmış bir köyde…

İster;

Trakya’nın en uç köşesinde yaşasın, isterse Kars’ın bir köyünde…

Kısacası;

Nerede yaşarsa yaşasın…

Onların adını hiç bilmesek de…

Yüzünü ve cemalini hiç görmesek de…

Onlar bizim gençlerimiz…

Umudumuz, yarınlarımız ve ortak değerlerimiz…

Aaaah, aah!

Nedendir, nasıl bir ruh halidir bilmem;

Konuya bir türlü ‘giriş’ yapamıyorum…

Efendim;

Televizyon haberlerinde dinlediniz veya gazetelerden okudunuz mu bilemiyorum…

Üniversite eğitimini yaparken devletten ‘öğrenci kredisi’ alarak eğitimini tamamlayanlardan ‘KYK’ isimli borçlarını geri istiyorlar…

Devlete ‘öğrenci kredisi’ borcu olanlar ise şöyle diyor;

“Tamam, borcum yok demiyorum”

“Borcum var.”

“Borcum yok” diye karşıda gelmiyorum.

“Ama henüz bir işe geremedim”

“Yani, bırak borcumu ödemeyi; daha karnımı doyuracak kendime bir iş bulamadım.”

“Bu durumda sana karşı olan borcumu nasıl ödeyebilirim ki?”

Devlet baba olarak senden iş istiyorum;

Vermiyorsun…

Nasıl bir iş olursa-olsun çalışırım diyorum;

Hiç oralı olmuyorsun…

Göçmenlere sağladığın ekonomik kolaylıkların, harcadığın 90 milyar liranın dörtte-birini benim içinde düşün diyorum;

“Sen yabancı düşmanı mısın?” der gibi…

Ters ters yüzüme bakıyorsun…

Kalyon İnşaat’a 9,5 milyar lira vergi muafiyeti getiriyorsun. Bari benim şu -devede kulak- 10 bin liramı da siliver gitsin diyorum;

“Sen servet düşmanı mısın?” diye suçlama yapıyorsun!…

Devletten ‘öğrenci kredisi’ alıp, borçlanan öğrenciler diyor ki;

“Ne olur bana bir iş göster de çalışayım devlet baba”

“Çalışayım ki, sana olan borcumu da ödeyeyim.” diyor…

Ve düşündüklerini şu sorularla sürdürüyor;

“Yahu, ailemin ekonomik durumu iyi olsaydı, ben senden öğrenci kredisi alır mıydım hiç?”

“Eğer ailemin ekonomik durumu iyi olsaydı; senin çocukların gibi özel okullarda ve kolejlerde okurdum.”

“Benimde ekonomik durumum iyi olsaydı; tıpkı sizin çocuklarınız gibi, yurt dışına gider en güzel, en kaliteli ve en kalibreli hatırı sayılır üniversitelerde okur ve şimdiye kadar çoktan iş bulurdum.”

Şimdi kalkmış ‘koskoca devlet baba’ olarak bana verdiğin 3 kuruşluk öğrenci bursunu geri istiyorsun…

Hem de gecikme faiziyle birlikte…

Hem de her gecikme yılına yüzde-19.2 oranında faiz ekliyorsun…

Hiç insan kendi çocuğundan ‘faiz’ alır mı devlet baba?

Devlet baba, kendi çocuğunu hiç köşeye sıkıştırır mı?

“Askere gel” dersin gelirim…

“Şurada ölümün üstüne git” dersin giderim..

“Şehitlik mertebesine ulaş” dersin, şehit olur ölürüm…

“Sakatlan, gazilik unvanı al” dersin, gazi olurum…

“Hadi şimdi beni seçmek için sandık başına git” dersin, giderim..

“Hepimiz aynı gemideyiz” dersin, inanırım..

“İyi günde de, kötü günde de hep birlikteyiz” dersin, senin bu duygusal konuşmalarına adeta tapınırım…

Ama sen yine de bana sağladığın üç kuruşluk ‘öğrenci kredisini’ geri almak için çırpınıp durursun…

Ayıp değil mi?

Ki; olsa vermem mi borcumu hiç…

Bir iş bulup veya bir işe girip çalışamadığım içindir ki;

Cebimde Allah kuruşu yok…

Artık anamdan-babamdan harçlık isteyecek yüzüm de yok!…

Elimde bir ‘yüksek okul’ ve bir ‘fakülte diplomam’ olmasına karşın;

Hala iş bulamadım, bulamıyorum…

Şimdilik üç-beş kuruşa (eğer bulabilirsem) kahvehanelerde veya üçüncü sınıf lokantalarda ‘garsonluk’ yapıyorum…

Bulabilirsem; gündelik yevmiye karşılığı ve karnımı doyuracak bir ücret karşılığı inşaatlarda çalışıyorum…

Ailemin ekonomik durumu iyi olmadığı için;

Akşam karanlığı çökünce ve ortalık biraz seyrekleşip, el-ayak çekilince; pazarcıların kaldırım kenarına bıraktıkları sebze atıklarını topluyor, eve götürüyorum…

Ve sen ‘devlet baba’ olarak, bunları bilmene karşın;

Bana verdiğin ‘öğrenci kredisini’ geri isteyip duruyorsun…

Benimde bir onurumun olduğunu ve olacağını düşünmüyorsun…

Ve benim onurumu kırıp, durmadan beni utandırıyorsun…

Böyle diyor; devlete ‘öğrenci kredisini’ ödeyemeyen üniversite mezunu öğrenciler…

Ve dertlerini yıllardır ilgili mercilere bir türlü anlatamadıkları içinde, bir araya geliyorlar…

“KYK BORÇLULARI HAREKETİ” başlığı altında örgütleniyorlar…

Ve uzaktan duyuramadıkları seslerini, daha yakından duyurmak için;

Çok yakın bir zaman diliminde Ankara’ya yürümeye hazırlanıyorlar…

Ancak, ülkenin dört-bir yanından Ankara merkeze doğru ne kadar bir ‘yürüyüş eylemi’ yapmayı düşünürlerse düşünsünler…

Bu ‘yasakların’ sürdüğü süreçte izin verirler mi vermezler mi?

Başarılı olurlar mı, olmazlar mı?

Doğrusu orasını bilemiyorum…

Ama bir sıradan vatandaş ve eski bir eğitimci olarak, işi-gücü olmayan bu üniversiteli öğrencilerdin ‘KYK Borçlarına çözüm arayan gençleri -uzaktan da olsa- destekliyorum…

Hatta bu sürçte ‘Ankara’ya yürüyüş’ yapma eylemini duyan yönetici erklerin -yürüyüşe gerek kalmadan- bu işsiz-güçsüz üniversiteli gençler, ya bir işe yerleştirilsin…

Ya da ‘kredi borçlarının’ silinsin diye bir öneride bulunuyorum…

Bu konuda siz ne düşünüyorsunuz?

Doğrusu bunu da çok merek ediyorum…

Buyurun…

Şimdi söz sırası sizin…

Bu konuda söyleyeceklerinizi sizlerde söyleyin..