Meğer evcil hayvanlar herkesten daha dostmuş insana….

Bir gün eve gidiyorum kapının önünde bir köpek bekliyor beni. Akşamın karanlığında ben daha eve girmeden hemde tam kapının önünde kocaman kuyruğuyla, ışıl ışıl gözleriyle bana bakıyor.

Kırmızı şapkalı kız masalının içinde gibi hissediyorum, şimdi diyorum kendi kendime, her an bana o malum soruyu soracak diye düşünüyorum. İçimden hazırladığım cevapla donakalıyorum orada. Hangi tarafa yönelsem benimle gidiyor sağa gidiyorum, sağa sola gidiyorum, sola gidiyor. Ani hareketler yapmaktan da korkuyorum. Çünkü,  güzellikle “git bak, eve girmek istiyorum” diyorum, gitmiyor yine kuyruğunun sallayarak ışıl ışıl gözlerle bakıyor hala….

Zaman sonra ümidini kesmiş olmalı ki usulca çekiliyor önümden.

……

Gel zaman git zaman aynı kapının önünü beklemekten bıkmıyor hayvancağız. Birde anlıyorum ki, çocuklar sahip çıkmış evden gizli gizli aşırdıkları süt ve ekmek ile besliyorlar  köpeği. Gün geçtikçe serpilip güzelleşen hayvancağız işe giderken yolcu ediyor beni hatta iş çıkışlarında bile otobüsten inişlerimi bekliyor adete. Bazı günler beni yolcu ederken temizlemediğim patilerinin izlerini taşıyorum yakamda arkadaşlarıma göstermek için.

Çocuklar mutlu biz mutlu günler aylar geçip giderken bilinmeyen nedenle zehirleniyor köpeğimiz!.

Gidip bakıyorum, “hoşça kal”diyorum, “hoşça kal,”

Bu sefer yarı açık gözlerinden akan yaşla konuşuyor bana,

“Eğer dost istiyorsan yerime bir tane daha al.”

“Eğer dost istiyorsan yerime bir tane daha al….”

Oysa ben evcil kuşlarımın, balıklarımın ve kedilerimin ölmesinden korkuyordum hep bu gelmeden önce başıma….

Çocukluğuma gidiyorum o an, ne çok köpeğimiz-kedimiz, koyunumuz-keçimiz, atımız-ineğimiz, tavuklarımız ciccivlerimiz vardı…

Hepside insandan daha verimliydi dünyaya..

Şimdi kırmızı şapkalı kızın değil de, küçük prensin masalındaymışım gibi geliyor bana…

Meğer evcil hayvanlar herkesten daha dostmuş insana….

…….Ve

Kalbimiz birbirine değiyor hülasa, onu oraya hapsediyorum….