Yokluklarda daha kolay birleşir insanlar. Ezildikçe ortak düşman karşısında bir olmak zorunda kalırlar. Düşman bittikçe birbirini yemeye başlarlar. Bakın etrafınıza, dün can ciğer kuzu sarmaları Birazcık biti canlanınca başlarlar birbirlerinin kuyularını kazmaya, Yokluk kuru somunu ikiye bölenler. Bölüşmekten tat alanlar, almayı değil, vermeyi sevenler.

Unuturlar kara gün dostlarını, Hatıra ve güzel anılarını, Paylaşmaktan haz etmemeye başlarlar. Padişahım çok yaşa diyenlerin safında yer tutarlar. Doğruyu incitmeden söylemeyi unuturlar. Hatasız kul olmaz. Ama hata edenlere nezaketle söylenmeli. Kırmadan gönüller yaralanmadan ifade etmelidir. İnsanların hiçlikten zirveye taşıyan kara günlerindeki güç birliği ve gönül bağlarıdır. Ben değil biz diye haykırmışlardır. Bu makama sen daha güzel yakışırsın demeleridir. İdeal için yola çıkanlar her şartta yolun sonun da olmalı. Yolda bulduklarını yola çıkarken ki dostlarına değiştirmemelidir. Bizde büyük hastalık…

Dedikodu ve kendimizi beğenmişlik, herkese baş olmaya talip, hele bu siyasi arena’da daha fazla kimse etrafında gür bir ses arzulamıyor. Bilinmeli ki birlikten kuvvet doğar. Tek taş duvar olmaz.. Siyaset çöplüğü erken öten horozların mevtaları ile dolu. Her parti’de değişik zamanlarda fikir ayrılıkları olabilir. Fikir ayrılığı tekâmülün alametidir. İnsanı olan her yarış kurumlara değer katar.

Geçmişin özel anıları ekran önlerinde tartışılmamalıdır. Makam ve mevkii buhranları yaşayanlar, kendilerine yeni kapılar aramamalıdır. Marifet, dava adamı olabilmektir. Dava adamı laf ile süslü sözle olmaz her şartta inandığın ideallerin peşinde isen, dünkü heyecanı ne ise bugünde aynı çizgide isen

Sen adam gibi adamsın.. Aksi halde gemiden inenlerin sonu hüzünlü sonlardır. Partiden gidenler her daim kayıp olmuş, kuru yaprak gibi kül olup bitmiş.