Bravo sana Umutcan!…

Bravo senin gibi düşünenlere!…

Senin gibi düşünen gençlere!

Binlerce kez bravo!

Dibe vuran,

Çürümeye yüz tutan umutlarımızı yeniden yeşerttin…

Sadece yeşertmekle kalmadın;

Korkusuzca yaptığın o güzel konuşmanla bizleri çok, ama çok duygulandırdın..

Hatta duygulandırmakla kalmayıp;

Sürü psikolojisi alışkanlığı ile yaşamayı alışkanlık haline getiren biz yetişkinleri çok utandırdın…

Herkesi ayağa kaldırması gereken o güzel konuşmanla;

Bizlerini üzerinde ağırlık yapan ölü toprağını kaldırdın!

Kısacası, solan umutlarımızı yeniden sulayıp canlandırdın!

Evet, sevgili dostlar…

Dün akşamki televizyon haberlerinde mutlaka dinlemişsinizdir diye düşünüyorum…

İTÜ İşletme Mühendisliğini ‘birincilikle’ bitiren yakışıklı bir delikanlı tarihe not düşecek güzel bir konuşma yaptı…

Ve onun gibi düşünen yüzlerce arkadaşı tarafından alkış topladı…

Hangi konulara mı değindi?

Hangi konulara değinecek;

Ülkenin bozuk düzeninin ortaya çıkardığı aksaklıkları, çürümüşlüğü ve kokuşmuşluğu bir-bir özetleyerek anlattı…

Örneğin dedi ki;

“Sorguladığınız şeyi öğrenmeye başlarsanız., öğrendiğiniz şey sizi bazen uykularınızdan edebilir.

Ben bu bedeli ağır bir şekilde ödedim.

Ve şimdi bu yükü sizlerle paylaşmak istiyorum.

Son bir yılım, Türkiye’deki ‘kadına şiddetin’ kökünü araştırmak ve buna çözüm getirmek için geçti.

Ve sevgili arkadaşlarım ben artık bu haberleri takip edemiyorum…

Çünkü sorunu biliyorum.

Çözümü biliyor ve bu çözümü uygulamıyorken;

Ben o ölen kadınların kanını elimden çıkaramıyorum.

(devam ediyor;)

Sadece sorun bu mu?

Askeri ücretle 4 kişilik ailesini geçindiremediği için intihar eder o güzel insanları görürsünüz.

O kadar uzağa gitmeyin, sıra arkadaşlarınıza bakın.

Sırf deneyim elde edebilmek için haftanın 5 günü 5 kuruş para almadan şirketler tarafından sömürüldüklerini görürsünüz.

Birde son olarak potansiyel geleceğinize bakın.

Orada sırf iş bulamadığı için askeri ücretle mühendislik ve mimarlık yapan arkadaşlarınızı görürsünüz.

Karanlıkta olduğumuzu düşünüyoruz biliyorum.

Aynı zamanda korkuyoruz da…

Sorunları biliyoruz peki çözüm ne?

Kaçmak mı?

Belki de birileri bizim için her şeyi çözsün diye bekleyemeyiz…

Yada başımıza gelmediği sürece sorun yokmuş gibi davranabiliriz.

Hayır!

Bunu üzülerek söylüyorum ki;

Bu yolda birbirimizden başka kimsemiz yok…

Çünkü unutmayın ki herkes bir gün ölür…

(Akademisyenleri ve biz yetişkinleri kastederek)

Buna sizlerde dahilsiniz saygıdeğer büyüklerim…

Ve geriye kalan bizler…

Ve bizim yetiştireceğimiz çocuklar, hegomanların elinde yozlaşmış bu ‘sistemi’ değiştireceğiz…

Değiştirmeliyiz” (dedikten sonra)

Yüzlerce, binlerce öğrenci arkadaşları ve onun gibi düşünen bütün akademisyenler Hüseyin Umutcan AY ismindeki delikanlıyı duygusal gözyaşları içerisinde çılgınca alkışladılar….

Vay be!

Şairin dediği gibi;

“Ekilir ekin geliriz,

Ezilir un geliriz,

Bir gider, bin geliriz” sözü gerçekleşiyor mudur nedir?

Ağzını seveyim Umutcan!…

Yüreğine ve o güzelim beynine sağlık yiğidim…

Biz yetişkin ve büyüklerin…

Ne yana gittiği belli olmayan muhalefetin!

Unvanından başka ne yaptığını bilmediğimiz akademisyenlerin bir türlü söyleyemediği “Bu SİSTEMİ değiştireceğiz” sözünü sen hiç çekince koymadan söyleyiverdin..

Ve bizlerinde umudunu yeniden yeşertiverdin…

Eeeee!

Mustafa Kemal Atatürk boşuna dememiş;

“Tek umudum gençliktir” diye…

Hoş kalın,

Hoşça kalalım,

Sağlık ve esenlik içinde olalım.

Ve en önemlisi de;

Bizlerde ülke sorumluluğu taşıyan gençlere ayak uyduralım…