Emine mi?

Fadime mi?

Yoksa;

“Bu benim alın yazım”

“Kaderim” diye benimsediğin;

Kader mi?

Hadi söyle anam-bacım;

“Sahi nedir senin adın?”

Amaaaan!

Boş ver…

Senin tabirinle;

“Hayatta bir gün olsun gün yüzü göremedikten sonra”

Adın, ister Havva olsun…

İsterse Ayşe..

Ne fark eder;

Sen ikinci sınıf insan olmaktan kurtulamadıktan sonra…

Yok 8 Mart tarihi;

Hediyeler alıp-verildiği Kadınlar Günüymüş..

Yok; Dünya Emekçi Kadınlar günüymüş filan…

Bizim yörede kırsal-kesimde yaşayan kadınların öyle bir lüksleri ve fantezileri yoktur…

Öyle özel günleri yoktur;

Çünkü yılın 365 gününün tamamı bizim yöre kadınlarımızın emek günüdür…

‘Yöre’ deyince, sanırım hangi yörenin kadınlarından söz ettiğimi üç aşağı-beş yukarı anlamışsınızdır diye düşünüyorum…

Evet, evet…

Aynen tahmin ettiğiniz gibi;

Doğu Karadeniz bölgesi kırsal-kesiminde, köylerinde yaşayan kadınlarımızdan söz etmeye çalışıyorum…

Hani daha doğmadan alnına ‘kaderi’ yazılan…

Arada-sırada yazılan kaderine sitem etse de;

Kurulmuş geleneksel düzene başkaldırıp kurulu düzenini bozmayan!…

Ve güneş doğmadan uyanan…

Erkeği uyanmadan yataktan kalkan…

Ahırda ineklerin yemini-yalını hazırlayan;

Karadeniz kadınından söz etmeye çalışıyorum…

Gerçi Anadolu’nun bütün kadınlarının alın-yazısı ve çilesi yaklaşık birbirine benzemeyi; benzer de…

Karadeniz kadınının gündelik uğraş biçimi, azda olsa Anadolu’nun diğer bölgelerinde yaşayan kadınlardan biraz daha farklıdır…

Ben farklıdır diyorum demesine de…

Belki de bu farklılık, birazda erkeklerin ayıbıdır…

Tamam…

Karadeniz kadını mizacını birazda yaşadığı doğanın acımasız, sert ve karakteristik özelliğinden almıştır…

Belki de geçmişten kalan ‘Amazon mayası’ karışmıştır…

Falandır filandır ama…

Her işe de kadın koşmaz ki birader…

Bağdan-bahçeden, ormandan odun getirilecek; kadın…

Eve yemek pişirilecek; kadın…

Kirli çamaşırların yıkanması gerek; kadın…

Ahırda inekler sağılacak; kadın…

İnekler bahçeye götürülecek; kadın…

Tarlaya yeni fideler dikilecek; kadın…

Evde ekmek kalmadı, hamur yoğurulacak: kadın…

Eğer hamileyse çocuk doğuracak; kadın…

Velhasıl kerim…

Bizim yörede yaşamın can-suyudur kadın…

Yani 365 günden kendisine boş zaman artıramadığı için;

Ne ‘Anneler Gününü’ bilir…

Ne Kadın Hakları gününü…

Ne de ‘8 Mart tarihinin’ emekçi kadınlar günü olduğunun hesabını tutar…

Sıkıldınız mı?

Sıkılsanız da, sıkılmasanız da…

Köylerimizde ve kırsal kesimde yaşayan kadınlarımızın durumu ne yazık ki hiç değişmiyor…

Geleneklere saygı anlayışı içerisinde devam edip gidiyor…

Durun…

İsterseniz ben aradan çekileyim de…

Bu ‘kadın’ konulu sohbetimizi Sivas Kongresi delegemiz ve bir zamanlar Belediye Başkanımız olan Dr. Ali Naci DUYDUK’un yıllar önce yazdığı şiiriyle bitirelim;

“Kakışla kadınım kakışla,

Yorul, inle, hışla.

İnek önde,

Urgan belde,

Kazma kürek elde

Kakışla toprağın kara bağrını.

Kakışla kadınım kakışla,

Bir dilim ekmek için.

Ellerin düğüm düğüm,

Ellerin nasırlı,

Ellerin buruşuk,

Karda, rüzgârda, güneşte,

Ve sümüklün peşte,

Kakışla toprağın kara bağrını.

Yüzü kavrulmuş, beli bükülmüş,

Benzi uçuk,

Sanki ellisinde,

Oysaki yirmisinde

Yazda, baharda, güzde;

Yokuşta, inişte, düzde;

Yağmurda, selde

Vur kadınım,

Kara toprağın kara bağrına.

Sonra

Bakmadan bir kez ardına

Dön yorgun argın küçük yuvana

Asılsın ocağa su dolu kazan

Doldur içine ne varsa;

Kaldirik, merevcen, ısırgan

Sade suya yağsız yavan.

Kakışla kadınım kakışla,

İnle, yorul, hışla

Ve oturup ağla

Kadınlığının kara bahtına.”

Dr. Ali Naci DUYDUK.

NOT;

Görselde paylaştığım fotoğraflar İnternet dünyasından alınmış olup, tomruk taşıyan kadın bizim bölgemizin kadınlarındandır…