Sanırsın ki, bir odanın her bölmesi en küçük çakıl taşına kadar sıvayla yamanmış

Hiç bir yerinde bir gram boşluk yok sapasağlam

Peki neden içinde yaşayan her kimse kapıyı örttüğünde kendini beton gibi sert yıkılması zor hissetmiyor?

Yalnızlık ok gibi geçip duvardan sızıyor

Yalnızlık varlığın asıl yüzümü?

Aslında var diye direttiğimiz somutluk, hiçlik sıfatı kadar derin ve keskin mi?