Ne düşündürücüdür ki;

Bizde hala soy-sop kavgası yapılıyor…

Hangi mezheptensin? yarışı devam ediyor…

Irkçılık ve kafatasçılık bu çağda hala pirim yapıyor…

Evcil hayvanları bir tarafa bırakın;

Yabani hayvanlar bile ırkçılığı ortadan kaldırdı…

İnsanoğlunun çekeceği filmlerde bile birlikte rol almaya başladı…

Acıktıklarında kendilerine verilen menüyü ve yemeği paylaştı..

Biz hala aynı yerde ayak diriyor;

Kürt müsün, Türk müsün?

Laz mısın, Gürcü müsün?

Alevi misin, Sünni misin?

Hıristiyan mısın, Yezidi misin? sorularının peşine düşüyoruz…

Ve birbirimizden bazen aleni, bazen çaktırmadan hesap soruyoruz…

Bu kadarla kalsa iyi;

Öp de başının üstüne koy…

Irk ve mezhep konusunda ‘ayrımcılığı’ seviyoruz da;

Sanki ‘siyasi düşünce’ konusunda birbirimize çok mu saygı duyuyoruz?

Çok mu saygılı davranıyoruz?

Tam tersine;

Konu ‘siyasi düşünce’ farklılıklarımıza gelince, daha da çok inatlaşıyoruz…

‘Ayrımcılığı’ daha da çok ön plana çıkarıp, agresifleşiyoruz…

Hem de öyle çok agresifleşiyoruz ki;

Siyaset Sözlükleri ‘Demokrasinin’ tanımını her ne kadar karşıtların birbirine saygılı olması gerektiğini tanımlasa da…

Bizler;

Nasrettin Hoca neslinin devamı oluşumuzdan mıdır?

Yoksa, kendimize münhasır inatçılığımızdan mıdır? bilemem…

Biz, demokrasinin tarif ettiği ‘saygıyı’ bir tarafa bırakıyoruz;

Ve siyasi arenalarda birbirimize ulu-orta küfrediyoruz…

Örneğin;

İş siyasi rekabet konusu olunca, birdenbire lümpenleşiyoruz…

Ve ceketlerimizi sıyırıp atıyoruz;

“İleri sürdüğü iddiayı ispat edemeyen şerefsizdir…

Namussuzdur, ahlaksızdır…” gibi benzer sözleri kullanmaktan haz alıyoruz…

Ve kısacası medeni dünyaya bir türlü ayak uyduramıyoruz…

Halbuki dünya o kadar hızlı bir değişime uğradı ki;

Salt kapıda beslenen evcil hayvanlar değil, yaban hayatı yaşayan hayvanlar bile çağın gelişimine ve değişimine ayak uyduruyor…

İtişip-kakışmayı bir tarafa bırakıyor;

Bir zamanlar koyunlara düşman olan Kurt, anası ölmüş kuzuyu kendi yavrusu gibi emdiriyor…

Tıslamasından korktuğumuz yılanlar;

Günümüz de insanlarla aynı oda da yatıyor…

Ona iyi davranan insanın çaldığı müzikle dans ediyor…

Vesaire, vesaire..

Listeyi uzatın uzatabildiğiniz kadar…

Uzadıkça uzuyor…

Görselde fotoğrafını paylaştığım ‘Koyun ile Köpeğin’ bu barışçıl ve korkusuzca ‘poz vermelerini’ ben şuna bağlıyorum;

Koyun, dağda-bayırda otlarken, onun emniyetini köpek sağlıyor…

Köpek, aç kalınca-gerekirse-koyunun sütüyle karnını doyuruyor…

Yani;

Her ikisi de birbirlerine yaptıkları katkıyı ve yardımlaşmayı unutmuyorlar…

Ahde-vefa gösteriyorlar…

Ve utanması gereken insanlar utansın diye de;

Yanak-yanağa gelip, bu ders verici fotoğrafı çektiriyorlar…

Ders çıkaranlar olur mu?

Orasını bilemem…

Ama yine de üzerinde düşünmeye değer diye düşünüyorum…

Doğru…

Düşünmek gerek diyorsanız;

O zaman hep birlikte düşünüle…