Çünkü Giresunspor;

Ne Ahmet Beyin, ne Mehmet Beyin özel bir şirketidir…

Ne gelip-geçici olan yöneticilerin tekelindedir…

Giresunspor Kulübü;

Göğsünü gere gere “Ben Giresunluyum” diyen herkesin ortak değeridir…

Sevgili dostlar,

Değerli canlar,

Ortalık yerde bir sürü spor adamı ve öznesi varken…

Birçok spor yazarı olup ve birçok spor adamı yorum yaparken…

“Sana ne oldu da, spor konusuna da el attın” diyenleriniz ve düşünenleriniz varsa eğer…

Hemen yanıtlayayım;

“Bende bir Giresun ve Giresunspor sevdalısıyım.”

Ve maçlarına bir seyirci olarak gitmesem de…

Manevi desteğimin dışında, ekonomik olarak pek destekleyemezsem de…

Kurulduğu günden-bu yana hangi lig statüsünde mücadele ederse etsin;

Çotanak armalı Yeşil-Beyaz renklere bende yürekten bağlıyım…

Nasıl ‘bağlı’ olmam birader;

Formasının ‘yeşil’ rengini, fındık bahçelerinin yeşilinden almış…

Yeşilin yanına Karagöl yaylalarının ‘beyaz’ kar örtüsünü yakıştırmış…

Arma olarak; yüreğinin tam üstüne üçlü fındık ‘Çotanağını’ yapıştırmış…

Ve:

Doğu Karadeniz’in kıyı şeridinde bulunan illerin futbol kulüpleriyle birlikte 1967 yılında 2.lig statüsünde mücadele vermek için yola çıkmış…

Ve aradan çok zaman geçmeden de;

1970-71 futbol sezonunda salt bölgesindeki takımları değil, birçok takımı geride bırakıp, gurubunda 2.lig şampiyonu olarak (o günün) 1. Lig takımlarına “merhaba” diyerek aralarına katılmıştır…

Üstelik salt ‘şampiyon’ olmakla kalmamış;

Doğu Karadeniz Bölgesi kıyı şeridinde bulunan diğer iller arasında ‘ilk şampiyon’ olma unvanını altına da imza atmıştır…

Ki, aynı yıllarda bizim nüfusumuz;

Giresun’un merkez nüfusu 32 bin ve genel nüfusu 450 bindir…

Komşularımız;

Trabzon’un merkez nüfusu 140 bin genel nüfusu 659 bin

Ordu’nun merkez nüfusu 118 bin genel nüfusu 608 bindir…

Ekonomik girdisi olan kurumlardan ise;

Giresun ilinde doğru-dürüst üretim yapan fabrika filanda yoktur…

Bir tek SEKA Kağıt fabrikası vardır.

Bu fabrikanın da Giresunspor’un şampiyon olmasında hiçbir ekonomik katkısı olmamıştır…

Çünkü sözünü ettiğimiz kağıt fabrikası Giresunspor’un şampiyon olduğu yıllarda açılmıştır…

Yani, kısaca demem o ki;

Komşu illerimizin ekonomik durumu Giresun’dan kat-kat iyi olmasına rağmen, Giresunspor bu ekonomik durumu bizden iyi olan illerin arasından sıyrılıp 1970-71 sezonunda şampiyon olmuştur…

Yan komşularımızdan;

Trabzon 1974-75 sezonunda…

Ordu 1975-76 sezonunda…

Rize ise 1978-79 sezonunda şampiyon olmuştur…

Ve altı yıl 1. Ligde kaldıktan sonra tekrar 2. Kümeye düşen Giresunspor;

Asansör takım olarak 2.ligle 3.lig arasında iniş çıkışlar yapmış…

Ve aradan 44 yıl geçtikten sonra da 2020-21 futbol sezonunda tekrar ‘şampiyon’ olarak (süper lig) olarak ifade edilen 1.lige tekrar çıkmıştır…

Çıkmıştır çıkmasına da;

Ekonomik gücü sınırlı ve belli olan Giresun’un (içeride ve dışarıda) ileri gelenleri Giresunspor’a, dikkate değer bir şekilde sahip çıkamamıştır…

Halbuki hakkını teslim etmek gerekirse;

Büyük takımların bir futbolcusunun transferi kadar bütçeye sahip Giresunspor, oradan buradan topladığı kesesine göre topladığı futbolcularla;

Deplasmanda (yani kendi evlerinde) adını ‘yol kazası’ yakıştırması yapsalarda Giresunspor’un önünde diz çöktüler…

Ve o diz çöken her iki takımda ‘şampiyonluk’ yarışında şu an puan cetvelinin en üst sırasında yer alıyorlar…

Ve kendilerine ‘üç büyük’ unvanı yakıştıran bu takımlar;

Ne zaman bir ‘yenilgi’ sözü duysalar; Giresunspor’u anımsıyorlar…

Özetlersek;

‘Ayak Oyunu’ denilen futbol oyunu sadece ayaklarla oynanmıyor…

Ticari bir sektöre dönüştüğü için bir sürü ‘ayak oyunları’ da dönüyor…

Ve dönen bu ‘ayak oyunlarını da’ benim gibi saf seyirciler pek bilmiyor!

Eh, futbol ‘seyirlik ve temaşa’ olmaktan çıkıp;

Ve dini, inancı, rengi, soyu-sopu bir tarafa bırakıp;

Büyük yetenekler, büyük paralarla futbol oynuyorsa;

Parası bol olan kulüplerle aynı statüde mücadele etmek bir hayli zor olsa gerek…

Kısacası;

Futbol denilen oyunun içinde ‘yengi-yenilgi ve beraberlik’ denilen üç sonuç var…

Üstelik bu futbol oyununun öyle şaşırtıcı bir tarafı var ki;

“Ben bu takımı asla yenemem” dediğin takımı yeniyorsun…

“Ben bu takıma 5 çekerim” değdiğin takıma 5-0 yeniliyorsun…

Üstelik bu benzetme salt bizim Giresunspor’umuz için geçerli değil;

Bu verdiğim örnek her futbol kulübü içinde geçerli bir durum…

Uzun sözün özü;

Şu sıralar Giresunspor bir bocalamanın içinde çırpınıp duruyor…

Deli poyraz misali;

Bir bakıyorsun, deplasmanda şampiyonluğa oynayan takımı yeniyor…

Bir bakıyorsun;

Küme düşmesi ‘garanti’ gözüyle bakılan takıma yeniliyor…

Buda demek oluyor ki;

Gündelik ‘moral’ günden güne değişiyor…

Ancak, kamuoyuna yansıdığı ve duyduğumuz kadarıyla biliyoruz ki;

Giresunspor iç dünyasında ekonomik bir sorun yaşıyor…

Futbolcuların belki maaşını ve belki de primini ödeyemiyor…

Velhasıl-kerim kamuoyuna yansıtılmayan ekonomik bir sıkıntı yaşanıyor…

Ki, muhtemelen öyle…

Bu konuda sizler ne düşünürsünüz onu bilemem ama…

Sohbetimizin üst başlığında da ifade ettiğim gibi benim naçizane önerim;

“Kırgınlık varsa yarına bırakılsın…

Giresunspor yalnız bırakılmasın”

Örneğin;

Özel Eğitim konusunda Türkiye’nin özel okullar konusunda en büyük ‘Özel Eğitim Patronu’ Enver YÜCEL Giresunlu…

Yine ilimiz özelinde hem inşaat sektöründe ve hem de ‘Özel Kolej’ sahibi Aykut Gezmiş’in hatırı-sayılır ekonomik bir gücü var…

Yine aklıma gelenlerden;

Çok değerli işadamımız Öner Hekim var…

Bildiğim kadarıyla TİTANİK Otellerin sahibi Aygün’ler de Giresunlu…

Vesaire, vesaire…

Daha buna benzer birçok işadamlarımız ve siyaset erbaplarımız var…

Belki benim ismini verdiğim bu isimlerde haklı olarak diyeceklerdir ki;

“Yahu, bu zamana kadar Giresunspor’a her türlü yardımı yaptık.” deseler de…

Ben bir kez daha herkesin duyacağı ve bileceği şekilde yardım etmelerini önerir veya isterim…

Umarım;

Dikkate alıp değerlendirenler olur…

Hoş, hoşça ve esenlik içinde kalın…