Hayat tiyatro

Hepimiz rol yapıyoruz

Kimse göründüğü gibi değil

Vicdan var uygulama yok…

Laf çok icraat yok

Mangalda kül bırakmıyorlar

Ucu kendine değdiğinde yoklar

İnsanımıza önce sahici olmayı öğretmeliyiz

Herkes sahici olmalı

Vicdanını hakem yapmalı

Son zamanların en büyük hastalığı…

Bencilliğe büründük

Bizi unutup bencilleştik

Gemisini kurtaran kaptan moduna girdik

Her koyun kendi bacağından asılır, havasındayız

Unutulmamalı, hepimiz aynı gemideyiz

Herkes mutlu ise hayat güzel

Tek başına mutluluk mutluluk değildir

Hayatta teknoloji arttıkça

Yaşam alanlarımız yalnızlaştı

Birlikte mutlu olmayı beceremiyoruz

Başkasının mutluluklarından tat alamıyoruz

Hüzünlerini paylaşıp azaltamıyoruz

Gördüğümüz her fert bu alemin misafiri

Belki de son defa görüyorsun

Öyleyse neden katkı sağlamasın mutluluğa

Cadde ve sokaklar gülmeyen insanlardan geçilmiyor

Suçlu kim mi?

Suçlu biziz.

Sahici olmayan insanlar

Günde dört mevsim yaşayanlar

Güne bakan çiçeği gibi dönenler

Hep bana hep ben diyenler

Yapılacak tek şey

Hayatın fani olduğunu bilmek

Buradan baki aleme bir şeyin gitmediğini unutmamak…

Kendimiz olduğumuz gün

Yüzler gülecek

Buzlar çözülecek

Karanlıklar aydınlanacak

Kinlerin yerini sevgi alacak

Ağlayanlar gülecek

O zaman neyi bekliyoruz…