Allah, insanı yalnız olsun diye yaratmadı. İlk insan Hz. Adem (a.s) Hz. Havva ile birlikte yaratıldı. Çünkü yalnızlık vasfı Allah’a aittir. Bu yüzden insan, insana ihtiyaç duyar. Nitekim Bahadır Yenişehirlioğlu, Hanne adlı romanında, “İnsan, insana sığınmak ister” diye yazıyor. Bu sığınma manevi bir ihtiyaçtır.

İnsan sosyal bir varlıktır. İnsanla birlikte toplum oluşur. İnsan birlikte olma ve topluluk oluşturma fıtratına sahiptir. Bu fıtrattan dolayı, ilk önce mikro düzeyde, aile kurarak bir topluluk oluşturur. Zaten dinimiz de aile kurmayı ve aile ile bir arada yaşamayı teşvik eder. Daha sonra topluluk oluşumu makro düzeye çıkar. Yani iş hayatında bir topluluk oluşturur, sosyal yaşantısında bir topluluk oluşturur.

Fakat günümüzde öyle bir algı oluşturuluyor ki kişi bireyselliğe doğru itiliyor. Bireysellik, kişiye kendi başına yetebileceğini telkin ediyor. Bu da nihayetinde egoizmi doğuruyor, insanı insandan uzaklaştırıyor.

Kişinin kişiye ihtiyaç duyması acizliğinden değil, manevi ihtiyacından kaynaklıdır.

İnsanlığın hikâyesinin başlangıcından beri insan tek başına olmamıştır. İnsanın insana sığınması, birbirine destek olması anlamına gelir. Kişi zayıf anlarında bir başkasından destek alır, dertleşir, onun telkinleriyle teselli bulur. İnsan, bir bakıma insana da şifa olur.

İnsan nesli devam ettiği sürece insan insana her zaman sığınma gereksinimi duyacaktır. Çünkü bu sığınma ihtiyacı bizatihi yaşam hikâyesinin kendisidir.