Adam gibi adamdı…
Kalemini kimselere satmadı…
Bir yerlere gelebilmek için;
Hiçbir gücün önünde takla atmadı!
Hiçbir egemenin peşinden koşmadı…
Kral çıplaksa; kralın çıplaklığını,
Doğrular neyse; hep onu yazdı…
Örneğin;
Bu ülkenin kurtuluşuna ve kuruluşuna öncülük eden;
Mustafa Kemal Atatürk’e hakaret eden gerici yobazlara…
Onun kurduğu TBMM çatısı altında seviyesizce dile uzatan siyaset tüccarlarına;
“Kurban ol Atatürk’e…
Dil uzatma..
Seni adam edemedi ama…
Eşek olduğunu özgürce haykırman dahi Atatürk sayesinde.”
Korkmuyordu…
Tam tersine, doğruları yazdığı için;
Doğruları söylemeyenleri ve yazmayanları korkutuyordu…
Korkuttuğu içinde;
Hangi gazetede köşe tutsa kovuluyordu…
Sürekli kovulduğunu için olacak…
Okuyucularıyla sohbet ettiği köşenin adı;
“Dokuzuncu Köy” idi…
Ve hangi görüşten olursa olsun;
Ülkenin birçok okuyucusu bu ‘köşenin’ müdavimiydi…
Adı: Bekir COŞKUN’du..
1945 Urfa doğumluydu…
Kısacası; bir Anadolu çocuğuydu…
Ve;
Gazeteciliği -sonradan görmeler gibi- hobi olsun diye girmemiş, bu mesleğin mektebinde okumuştu..
Onun için doğruları yazıyordu…
Bazıları gibi ‘makam-mertebe’ edinmek için egemenlerin peşinde koşmuyordu…
Yani;
Bazıları gibi ‘yaz’ deyince ‘yazan’ ve ‘yazma’ deyince ‘yazmayan’ gazetecilerden birisi değildi…
O hangi gerçeği yazması gerekiyorsa; onu yazıyordu..
Ve üstelikte bu konuda kimsenin önünde eğilip-bükülmüyordu..
Yani “başıma bir iş gelir” diye kimselerden korkmuyordu…
Örneğin;
İktidara muktedirler Atatürkçü ve Cumhuriyetçi kadınları alaya alıp küçümsediğinde şöyle sesleniyordu ‘Dokuzuncu Köy’ köşesinden;
“Gidişin kadınların elinden olacak…
Bizim kadınlarımız böyledir hafız..
Söz konusu çocuklarını büyüteceği vatana, canın verir…
Bakma ince bileğine…
Yüreğinden Cumhuriyete kelepçelidir.”
Örneğin;
Bir zamanlar dönemin başbakanı Bekir Coşkun için;
“İstemeyen vatandaşlıktan çıkar ve bu ülkeden gider” dediğinde yine ‘köşesinden’ şöyle demişti;
“Nereye gideyim?
Deve versin de Arabistan’a gideyim.”
İktidarı eleştirir de, muhalefeti eleştirmez miydi sanki…
Örneğin; seçmen yüzdesi olarak olduğu yerde çakılı kalan…
Ve bir türlü olduğu yerden kıpırdamayan…
Oturduğu yerde uslu uslu oturan muhalefet lideri içinde şöyle diyordu;
“Kılıçdaroğlu sıfırsın,
Yetir artık çek git”
Eleştirdikleri insanlar ve muktedirler hiçbir yere gitmiyorlardı…
Bulundukları yerlerde betonlaştırılmış bir şekilde duruyorlardı…
Ve hiçbir yere gitmiyorlardı…
Bu ülkeden çok ‘köşe yazarları’ gelip geçti…
Ve her ‘köşe yazarının’ kendine özgü bir tarzı vardı…
Kimileri koskoca bir sayfa verseler derdini anlatamazdı…
Ama bu sözünü ettiğimiz yazar, birilerinin büyük bir sayfada anlatamadığını üç-beş cümleyle ve üstelik fıkra tadında anlatırdı.
Örneğin;
Bir ‘köşe yazısını’ sizlerle paylaşmak istiyorum…
“Hep söylüyorum; uygarlık denk getirme yeteneğidir…
Suyun musluğa,
Okulun çocuğa,
İşsizin işe,
Hastanın doktora,
Adaletin mağdura,
Ekmeğin aç olana denk getirilmesidir uygarlık.
Çimentoyu demire denk getiremedikleri için binalar insanların başına çöktü…
Ne yapacaksın?
Aklın başa denk gelmesi lazım bir gün…
Gelmiyor gülüm.”
Şimdi gel de imrenme bu adama?
Gel de bu ‘köşe yazarının’ yazılarını keyifle okuma…
Aaaah, ah!
Güzel insanlar, hep güzel atlara binerek ayrılıyor bu dünyadan…
Tıpkı okurlarının gönlüne taht kuran Bekir Coşkun gibi…
18 Ekim tarihinde bu güzel insan aramızdan ayrıldı…
Ve bu dünyadan ayrılmadan önce şu dizeleri kaleme aldı;
“Ayrılık mevsimidir bu aylar,
Aklımda bir hüzzam şarkı,
Birde ayrılıkların sızısı kalır,
Bütün kuşlar vefasız,
Mevsimler artık Sonbahar.”
Bu dünyadan hangi mevsimde yola çıkacağını tahmin eden…
Tahminin dizelere döken, böylesi güzel bir insan nasıl uğurlanır? vallahi bilmem ki.;
“Seni en sonunda 9. köyden 10. köye kovduk mu desek?”
“Veya da; öteki dünyada gerçek dostlarına kavuştun mu desek?”
Senin gibi güzel bir insanı nasıl uğurla’sak bilmem ki;
Güle güle git güzel insen…
Güle güle git…
Gittiğin yollar ışık;
Mekanın cennet olsun…
Işıklar içinde uyu…