Bazı insanın ruhen bu dünyadan hatta kendinden aşıp gitme isteğine şaşırmamak gerekir. Bu kişinin yarattığı değerler ile hakikat olmuş bir iç rahatlığına ek olarak kendi derinliğini gören, bilen ve buna dikkat çekmeyi vazife bilendir. İnsan öldüğünde, yıkanırken aldığı son abdesti ve kılınacak cenaze namazı ile yenilenir.

Artık ustalıkla söylenecek hiç bir sözü kalmamıştır bilgeliğin.

Ölmeyeceğimizi bilmemek (UNUTMAK) ahmaklıktır. Buna göre içimizde insanlığı en iyi şekilde yaşatmak bahşedilmiş en güzel  mucizedir.

Zehra Kemakoğlu