Bir haftanın içerisinde;

İlkönce Uğurtan Sayıner ‘elveda’ dedi…

Ardından Ali Demirel…

Ve dünde Kartal Tibet ‘hoşça kalın’ diyerek aramızdan ayrıldı…

Üçü de tiyatro kökenliydi…

Her üçü de nitelikli ve yetenekliydi…

Bir zamanlar severek izlediğimiz BİZİMKİLER dizisinin ‘sarhoş’ karakterini canlandıran ve “Benim adım Cemil” deyimini hafızamıza kazıyan Uğurtan Sayıner;

1944 yılında Samsun’da dünyaya gelmiş…

1962 yılında tiyatronun içine girmiş…

Ve sırasıyla;

İttihat ve Terakki Tiyatrosu

TÖS Tiyatrosu

Arena Tiyatrosu

Üç Maymun Kabare Tiyatrosu gibi tiyatrolarda sanat hayatını sürdürerek yaşama tutunmaya çalışmıştır…

“Yaşama tutunmaya çalışmıştır” ibaresini bile bile kullanıyorum..

Çünkü sizler benden çok daha iyi bilirsiniz bizim ülkemizde gerçek sanatçıların hangi koşullarda yaşadığını!…

Örneğin;

Aynı ‘sanat bataklığına’ düşenlerden birisi de, yine bir zamanlar severek izlediğimiz;

Ve gözlerimiz yaşarıncaya kadar kahkaha attığımız, Levent Kırca’nın;

‘OLACAK O KADAR’ kadrosunun içinde yer alan Ali DEMİREL’ de hiç beklemediğimiz bir zamanda o da ‘elveda’ dedi bu dünyaya…

Ve aradan sadece 6 gün geçti…

Türk Tiyatrosuna ve sinemasına ‘oyuncu, yönetmen, senarist’ olarak damga vuran; Kartal TİBET de ‘hoşça kalın’ dedi…

Bir zamanlar ‘Yeşilçam’ın’ vazgeçilmez aktörlerinden olan Kartal TİBET;

1938 yılında Ankara’da doğuyor…

‘Sanatçı’ olmaya karar verdikten sonra;

Ankara Üniversitesi Devlet Konservatuarı Tiyatro Bölümünden mezun oluyor…

1961 yılında arkadaşlarıyla birlikte Ankara’da özel tiyatro olarak;

Meydan Sahnesini kuruyor…

Ve daha sonra da ‘Yeşilçam’ dünyasının içerisinde;

Çoğu kez ‘oyuncu’ olarak…

Senarist olarak…

Ve ‘daha çokta Kemal Sunal’ın rol aldığı severek izlediğimiz ‘TOSUN PAŞA’ gibi filmlerin yönetmenliğinde yapmıştır…

Kısacası;

200’ün üzerinde filmin altına imza atan; gerek oyuncu, senarist ve yönetmen olarak imza atan Kartal TİBET de, gericilerin ve yobazların bundan 28 yıl önce Sivas-Madımak Otelini ateşe verdiği tarih olan;

2 Temmuz’da aramızdan ayrılıverdi…

Uzun sözün özü;

Her üç sanatçımızda toplumcu düşünceye sahip sanatçılardı…

Nitelikliydiler…

Ve hiçbir zaman pembe hayallerin peşine düşmediler…

Hiçbir zaman tüketim kültürünün içine girmediler…

Yani;

Günümüzde (adına sanatçı denilenler) gibi ‘yatları, katları, uçakları’ olmadı sohbetini yaptığımız sanatçıların…

Onlar; horlanan toplumun içinde geldiklerini hiç unutmadılar…

Unutmadıkları için de; toplumcu sanatçı olmayı yeğlediler…

Yani;

Güldürdüler…

Güldürürken; düşündürdüler…

Ve en sonunda da;

Bu dünyaya -bir haftanın içinde- arka arkaya veda ettiler…

Ve gerçek sanat dünyasından 3 nitelikli sanatçı daha eksildiler..

Güle güle gidin güzel insanlar…

Güle güle gidin…

Gittiğiniz yollar, alkış ve çiçeklerle dolsun…

Işıklar içinde uyuyun;

Mekanınız cennet olsun…