Nasıl şaşırmazsın birader;

12 yaşlarında ilkokulu yeni bitirmiş bir taşra çocuğusun…

Doğduğun kasabada ortaokul olmadığı için;

Eğitimini sürdürmek istiyorsan, şehir merkezine iniyorsun…

Sonra ebeveynlerin öncülüğünde;

Aynı kasabadan üç-beş arkadaş bir araya geliyorsun…

Genellikle zemin katlarda keseye uygun bir ev kiralıyorsun…

Üç-beş arkadaşta olsan;

Daha henüz 12 ve 13 yaşlarında filansın…

Çocukluk ve acemilik konusunda aynı frekanstasın…

Ve düşe-kalka bu yolculuğu birlikte yapacaksın…

Yapacaksın yapmasına da;

Pompalı Gazocağıyla yeni tanışıyorsun…

Yağda yumurta pişirmesinin dışında;

Doğru-dürüst sıcak yemek pişirmesini bilmiyorsun…

Evde anaların sıkı-sıkı tarif ettiği şekilde;

Yağı-tuzu eksik bir ‘mercimek çorbası’ pişirebiliyorsun…

Arada-bir -cıvıkta olsa- bulgur pilavı yapıyorsun…

Ve birde -en kolay şekilde- suda patates haşlayabiliyorsun…

Sabah kahvaltısı ise;

Her sabah hemen hemen aynı menü…

Bardaklar aynı bardak, tabaklar aynı tabak…

Yani, bir parça çökelek, birkaç zeytin ve birazcık da armut veya elma pekmezi filan…

Diğer ‘bilmezliklerimize’ gelince;

Okula ütülü pantolonla gitmemiz gerekiyor ama ütümüz yok…

Bulunduğumuz mahaldeki terzileri de tanımıyoruz…

Ve durum böyle olunca da, pantolonlarımızı yattığımız yatağın altına yerleştirerek ütülüyoruz…

Kış mevsimi gelip, soğuklar kapıya geldiğinde ise;

Odanın tam ortasına bir teneke soba kuruyoruz…

Ve tasarruf yapmayı da hesaba katıp, sobadan çıkan közleri bir teneke mangalın içine koyup, gün boyu odamızın sıcak kalmasını sağlıyorduk…

Köyden indik şehre…

Şaşırdık birdenbire konusuna gelince;

Gerçekten de daha önce görmediğimiz şeyleri ilk defa görmenin şaşkınlığını çok yaşadık…

Örneğin;

İlk defa sinema denilen bir yenilikle tanışıyoruz…

Ders çalışmayı bir tarafa bırakıyoruz;

Daha çok hangi sinemada hangi film oynuyor?

Başrolünde oynayan sanatçıların kimler olduğunu takip ediyoruz…

Sadece takip etmekle kalsak iyi;

Kavgalı filmlerin baş aktörünü kendimize rol-model seçiyoruz…

Ve gündelik yaşamımız da onlara benzemek istiyor ve onların taklidini yapmaya çalışıyoruz…

Şaşkınlığımız ve imrenmemiz devam ediyor;

Sinema kapılarında daha önce hiç görmediğimiz ve içmediğimiz Coca-Cola ve kabuklu fıstık satanları ve alanları görünce şaşırıp kalıyoruz…

Ve bir başka örnek;

Bir köy çocuğu olarak yedi karış kestanenin dibinde yaşıyoruz…

Ancak soba üzerinde kestanenin ‘kebap’ olarak yapıldığını sadece geldiğimiz bu şehirde görüyoruz…

Söz, yemeden-içmeden açılmışken hemen şunu da söylemeliyim;

Bizleri en çok şaşırtanlardan birisi de lokanta vitrinlerinde ilk kez gördüğümüz yemekler oluyordu…

Örneğin;

Bir lokantanın önünden geçerken vitrinde sıcak sıcak buğulayan

‘tas kebabı’ veya ‘sulu köfteyi’ görüyorsun…

Hemen yan tarafında;

Yanan odun ateşinin karşısında mis gibi kokusu sokakları saran ‘Döner Kebabı’ görünce, ister-istemez ve ağzından akan suların farkına varmadan uzun uzun kebabın nasıl döne döne kızardığını izliyorsun…

Hele hele uzaktan izlediğin müşterinin birisi;

Ağzına şapırdata şapırdata, dudaklarını yalaya yalaya Giresun Kadayıfını yediğini görünce, hepten şaşırıp kalıyorsun…Vs…Vs…

Özetlersek;

İlkokuldan sonra ortaokul olmadığı için, il merkezinde eğitimini sürdürmek isteyen bizim kuşak (il içerisinde) 12 yaşında gurbete çıktı…

Ve o küçücük çocuk yaşında;

Boyundan büyük işlerin sorumluluğunu omuzladı…

Her ne kadar indiği şehrin ‘şaşkınlığını’ yaşamış olsa da;

Kendi sorunlarının çözümüne ve çaresine kendisi baktı…

Bütün bunları niye mi anlattım?

Niye mi durup-dururken zamanını çaldım?

Nedenim ve gerekçem gayet basit;

Bundan altmış-yetmiş yıl önce eğitim süreci içerisinde yaşanan olaylar ve üstlenilen sorumluluklarla, günümüz arasında mukayese yapılsın istedim…

Hem de;

Arşivlerde yer almasını yeğledim…

Hepsi bu…

Kalın sağlıcakla…