Şehitlikten ayrılırken, Eğridir ve Gelendost’un o mis kokulu bahçelerini geride bırakıp tekrar yola koyulduk. Ancak artık sadece coğrafya değiştirmiyorduk; zihnimde ve ruhumda çok daha büyük bir değişim başlamıştı.

Barla’da Said Nursi Hazretlerinin çileli hayatını ve Yalvaç’ta bizi yakalayan yağmur yüzünden geziyi yarıda kesme fikrimizi art arda düşününce, o an içimde bir muhasebe başladı. Sonra da hemen yanı başımızda yatan 47. Alay şehitlerinin hikâyesi…

Bakın, biz sadece bir gece süren yağmur yüzünden, “Programı kesip Giresun’a dönelim,” diye düşündük. Oysa Hacı Ahmet Asal ve silah arkadaşları, Giresun’dan kalkıp buraya gelene kadar, aylar süren bir yokluğa, soğuğa ve açlığa göğüs gerdiler. Onların yolculuğu, bir istirahat molası arayışı değil, ölümü göze alarak vatanı kurtarma göreviydi. Onların zahmeti; canlarını o Dede Sivrisi Tepe’ye gömmekti.

O an anladım ki, atalarımızın çektiği o zahmetli ama bir o kadar anlamlı yolculuk, milletimiz ve ülkemiz için paha biçilemez bir değere sahipken; bizler, yani onların torunları, çok az bir zahmet karşısında bile hemen pes eden, hemen şikâyetçi olan bir bedbinliğe (kötümserliğe) düşüyoruz.

Cephede mermi bittiğinde süngüyle hücum eden bir imana sahip atalarımız varken, bizler küçük bir aksilikte bile “olmuyor, yapamıyorum” demeye meyilliyiz. Bu şehitlik ziyareti, bana büyük bir utançla karışık, büyük bir şükür duygusu yaşattı.

Giresunlu şehitler ve onlara vefa borcunu ödeyen Hacı Ahmet Asal’ın bize bıraktığı miras, sadece bu toprakların tapusu değil, aynı zamanda zorluklar karşısında asla pes etmeme ahlakıdır. Onlar bize nasıl yaşanılacağını değil, nasıl ölüneceğini göstererek, hayatın en büyük dersini vermişlerdir.

Bu düşünce, gezi programımızın yarım kalmasının, Eğridir’de göle karşı çay içmenin ya da yağmurun hiçbir öneminin olmadığını hissettirdi. Artık biliyordum ki, bu topraklarda karşılaştığım her zorluk, atalarımın çektiği çilenin yanında sadece bir nefeslik meseledir.

O şehitlik, bizim en büyük manevi vitaminimiz oldu.