Hiçbir günah Yüce Allah’ın merhametinden büyük değildir. Rabbimiz tevbe kapısını her zaman açık bırakıyor ve kullarının tevbesini kabul etmek istediğini Kur’an’da bildiriyor (Nisa, 4/27).

Yeter ki yaptığımız hata ve günahların devamında ısrarcı olup defalarca işlemeyelim. Çünkü tevbe, Yüce Allah’a samimi yöneliş ve samimi pişmanlık demektir. Tevbe etmek, yapılan günahın tersi yönde hareket etmeyi gerektirir.

Yüce Allah, Kur’an’da en az 140 ayette çok bağışlayan, çok merhametli olduğunu beyan ediyor. Şirk (Allah’a ortak koşmak) üzere ölmek hariç, dilediği bütün günahları da bağışlayacağını bildiriyor (Nisa, 4/48-116). Bu yüzden Rabbimizin rahmetinden ümit kesmemek (Zümer, 39/53) ve bağışlamayı dilediği kulları arasına girmek gerekir. Bu da ancak Rabbimizin rızasına uygun yaşamaya çalışmakla olur. Fakat Yüce Allah’ın merhametinden ümit kesmemeye çalışırken, şeytanın da bizi “Allah ile aldatmasına” müsaade etmemek gerekir.

Peki, Şeytanın Allah ile aldatması ne demektir? İnsanı sürekli Yüce Allah’ın merhametine güvendirip, “Bu seferlik bir şey olmaz, nasıl olsa Allah affedici, affeder” diye insana vesvese verip, insanı yaptığı hatalara ve işlediği günahlara tekrar tekrar sevk etmesi demektir.

Günahın sürekli tekrarlanması bir zaman sonra kalpteki pişmanlık duygusunu yok eder ve kalbin kör olmasına neden olur. İnsanın bir günahı devamlı işlemesinin sebebi, şeytanın içten içe insanı Yüce Allah’ın merhametine çokça güvendirmesidir ve kalbi kör olmuş insan bunun farkına varamaz.

Tabii ki Yüce Allah rahmandır, yani merhametin kaynağıdır; rahimdir, yani merhametini yansıtandır. Aynı zamanda elem verici bir azabın da sahibidir. Yüce Allah Kur’an’da kendini bu konuda şöyle tanıtıyor: “Kullarıma, benim çok bağışlayan, çok merhametli olduğumu; ama azabımın da elem verici bir azap olduğunu bildir! (Hicr, 15/49-50)”

Şeytanın Allah ile aldatması konusunda Kur’an ayetleri bizi net bir şekilde uyarıyor: “Ey insanlar! Şüphesiz ki Allah’ın vaadi gerçektir. Dünya hayatı sakın sizi aldatmasın ve o çok aldatıcı şeytan sakın sizi Allah ile aldatmasın! (Fatır, 35/5; Lokman, 31/33)”