2.5 dolara mal ettiğimiz kağıdı dünya global kağıt üreticileri kapitalizm biz 1.25 dolara veririz dedi verdi de. Ürettiğimizden ucuza alırken SEKA kağıt fabrikaları zarar ediyor diye kapatıldı. Belediyeler park yaptı. Arazileri kullanıldı. Fabrikalar söküldü. Balıkesir dışındaki fabrikalar tamamen tasfiye edilip hurdalındı. Şimdi kağıdın kilosunu 7 dolara dışardan İthal ediyoruz. Eğer hurdalayıp elden çıkarmasaydık kapısına kilit vurup bekletseydik 1 kg kağıtta ülkeye 5.5 dolar kazandırmaya devam edecekti. Boş olsa da duvarda asılı olan silah misali denge tehdit unsuru olarak kazandırmaya devam edecekti. Giresun, Seka-Aksu kağıt fabrikası 1970 yılında 32 milyon dolar harcanarak 780 dönüm arazi üzerine kuruldu.
8 mgw’lık enerji santrali, 125 adet lojmanı, bin 500 kişilik çalışan kadrosu ve yıllık 82 bin ton gazete kağıdı üretim kapasitesi ile Giresun için dev sayılacak bir sanayi tesisiydi.
Fabrika, Giresun için, iş ve aş demekti. Bu sayede kamyoncu, lokantacı, fırıncı, bakkal… Kentteki herkes, iş kolu ne olursa olsun bütün esnafın da, orman köylüsünün de karnı doydu.
SEKA kağıt fabrikaları 1998 yılında özelleştirme kapsamına alındı ve anonim şirkete dönüştürüldü. 198 milyon dolara mal olan Balıkesir fabrikası 2003 yılında Albayraklar’a satıldı. Üstelik yalnızca 1.1 milyon dolara
Danıştay bu karara itiraz etti ve bu rakama özelleştirilemeyeceğini söyledi. Karar tam 5 defa iptal edildi. Albayraklar ise fabrikayı iade etmedi. 9 yıl sonunda yapılan bir yasal düzenlemeyle karar Bakanlar Kurulu’na bırakıldı. Bakanlar Kurulu fabrikayı Albayraklar’a verdi.
Kararın ardından fabrikalar kapatıldı. 2018 yılında tekrar açılacağı söylense de henüz böyle bir şey gerçekleşmedi. İzmit’teki fabrikada ise özelleştirmeye karşı direnildi müze park olmaktan kurtulamadı.
1941 yılında Mehmet Ali Kağıtçı, görevinden politik nedenlerle uzaklaştırıldı O dönem yerine Fransa’dan M. Raoul adlı bir uzman getirildi. Kader ya M. Raoul Kağıtçı’nın Fransa’da eğitim aldığı okuldan sınıf arkadaşıydı. Fransız uzman arkadaşının yerini almaktan hoşnut değildi. Dönemin İşletmeler Bakanı’nın karşısına dikilerek neden Kağıtçı’ya bu görevin verilmediğini sordu. Cevap ise oldukça dürüsttü: “Evet, Mehmet Ali Kağıtçı’nın bu işi başardığını halen de ıslah edip tekamüle kavuşturacağını biz de biliyoruz. Fakat parti mülahazaları, onu fabrikaların umum müdürlüğüne getirmemize engel teşkil ediyor.” 1936 da açılan siyasi ayak oyunlarıyla 1998 yılında özeleştirme kapsamına alınıp Balıkesir SEKA kağıt fabrikası dışındakiler siyasi ayak oyunlarıyla elden çıkarılıp yok edildi. Artık ülke çaresiz kg da 5.5 dalar zararına kağıt ithal ederek yürüyecek artık eli mahkum.
Kağıt; tarihte düşüncelerin, imgelerin ölümsüzleştirilmesine vesile olmuş yegane araç. Gönderilen mektuplar, yetenekli parmaklardan çıkan resimler, şimdilerde elimize aldığımız her fiş, kenara köşeye karaladığımız her not, eskiden çocukların heyecanla kapladığı defterler ve elimizden düşmemesini ümit ettiğimiz kitaplarımız… Hepsi için ihtiyacımız olan kağıdı ne yazık ki ülkemizde üretemiyor, ithal ediyoruz. Gazetelerden kitaplara elimize aldığımız her kağıdı yurt dışından satın alıyoruz. Kültürel olarak dışa bağımlıyız.
Dolar ve Euro’daki artışla basılı yayın yapan her kurumun isyan ettiği, ham maddeleri olan kağıdı yüksek kurlarla ithal ettikleri ve kapanmanın eşiğinde oldukları şu dönemde SEKA’nın önemi anlaşılsa da elimizden çoktan uçtu gitti. Şimdi canım GİRESUN SEKA kağıt fabrikasının hurdalandığını yerine stadyum yapıldığını görünce üzülüyorum, diğer yandan aynı durumun şeker fabrikalarında yaşanmamasını umut ediyorum. Öte yandan aynı akıbetinde tekrarlanacağını gördükçe üzülüyorum. Ülkede üretilen şekerin 4/1 i tatlandırıcıdan elde ediliyor. Pancar çok ekiyorsunuz diyen Fransa tüketiminin 5 katı fazlasını üretip dünyaya satarken bize fabrikalarımızı kapattıran tatlandırıcı satıyor. Yakında saflar içinde af çıkacakmış. Bizlerde seviniriz artık yada geçmişin gereksiz safrasından kurtulduğumuzda, deneyimlerimizin yeniden doğuşumuzun getireceği olağanüstü sonuçlarından tam olarak yararlanabiliriz.