Birinci cemrenin 19.20 Şubat’ta havaya, ikinci Cemrenin 27 Şubat’ta suya , üçüncü Cemre’nin 6 Mart’ta (artık yıllarda 5 Mart) toprağa düştüğü varsayılır.”
“Cemre, hakkında çok fazla rivayet olan bir kelime.
Öncelikle ateş, ateş parçası, kor şeklinde Arapçadan kaynaklanan bir anlamı var.
Ama onun yanında Anadolu’da ‘imre’, ‘imere’ ‘zemheri’ veya ‘cemre’ şeklinde adlandırmalar var.
Bunlardan Cemre adı en yaygın olarak kullanılandır.”
“Ağustos soğuya soğuya kışı getirir, şubat ılıya ılıya yazı getirir”
‘İstersen yazı, bekle Hıdırellez’i’ atasözü veya ‘Mayıs ayı gelende dağlarda kar olur mu?’ türküsü halkın tabiata yönelik bu gözleminin bir sonucu olarak karşımıza çıkar.
Birincisi; sevgi getirse insanlığa,
İkincisi; sevgiyi katsa hayata,
Üçüncüsü; sevgi yeşertse tüm dünyada… Samimiyet, dostluk, birlik, beraberlik , daim olsa
Hani baharın müjdecisi olduğuna, havayı ısttığına inanılan o “kor ateş”.
Insanlığı ısıtsa.!
Ama artık ümidimiz farklılaşmıştır:
Cemrelerin sadece suya, toprağa, havaya değil, biraz da gönüllere düşmesini bekliyoruz.
Gönüllere düşmeli ki cemre, gönlümüz ısınsın. Hasetleri, kinleri, arkadan vurmaları silip süpürsün.
Gönüllerimiz aydınlıklara bürünsün. İnsanın insana, vatandaşın vatandaşa, arkadaşın arkadaşa erkeğin kadına zulmü bitsin.
“Yaratılanı severim yaratandan ötürü” sözünde
İhmalleri, umursamazlıkları, neme lâzımcılığı gönlümüze düşecek cemreler söküp atsın. Sorumluluk ve ciddiyet getirsin.
Nitekim bizim ‘bahar bayramı’ olarak tanıdığımız Hıdırellez, aslında halk takviminde cemrelerin düşüşünden başlayarak kışın ve eski yılın bitişinin, yazın ve yeni yılın gelişinin kutlanması müjdecisidir.”
Varsın düşsün o görünmeyen cemreler.
Biz gönüllere, vicdanlara, akıllara, şuurlara düşecek hakikî cemreleri hasretle bekleyeceğiz. Elbet bir gün gönüllerimiz ısınacak, vicdanlarımız nurlanacak, yolumuz aydınlanacaktır.
Anadolu insanı yeniden hamurunu yoğuracak.
Nisan yağmurunda mayalayacak gönüllere.
Selâm o günlere ve selâm bu hiç tükenmeyen ümide…